Jean-Pierre Darroussin: "Film heeft als functie een soort catharsis op de toeschouwer uit te oefenen."

Nu de Spaanse film "Juliette in Spring" binnenkort uitkomt, komt acteur Jean-Pierre Darroussin naar Madrid om te praten over het leven, familie, tegenslagen en het belang van het bespreken van gevoelige onderwerpen.

-Hoe zou je 'Juliette in Spring' definiëren?

Het is een heel warme film; hij vertelt verhalen die alle families raken. Hij probeert de psychologische relaties tussen broers en zussen, vaders, moeders, echtscheidingen en scheidingen te verkennen... We hebben te maken met een gezin, hoe zal ik het zeggen? Een beetje gek. Het zijn kunstenaars. De hoofdpersoon is een striptekenaar, zoals het verhaal is gebaseerd op de gelijknamige strip, en de moeder wil schilderes worden. Iedereen lacht haar uit, maar ze is vol verlangen, vol leven... Allemaal in een nogal precaire omgeving, omdat ze het financieel niet breed hebben, leven ze in vrij eenvoudige omstandigheden. Ik ben een vader en een grootvader die leeft van zijn pensioen, maar hij is ook een soort steunpilaar van de liefde, degene op wie je altijd kunt rekenen. Hij geeft minder om zichzelf en meer om anderen.

-Kunnen we zeggen dat de film over het leven gaat, zonder opsmuk?

Ja, het onderzoekt de omgeving waarin een jong meisje is opgegroeid en stelt alles ter discussie. Ze keert terug naar haar familie, naar haar thuis, en ontdekt een geheim dat, vanwege pijn en schaamte, verbonden is met een tijd waarin families niet met elkaar spraken. Tegenwoordig is het precies het tegenovergestelde. Psychoanalyse bestaat, en het idee dat dingen uitgesproken moeten worden in plaats van met rust gelaten te worden, te bezinken, te bezinken, komt vaker voor. Dit creëert steeds meer onbetwistbare lagen en trauma's voor kinderen en kleinkinderen. Deze problemen zijn van generatie op generatie doorgegeven, dus het is goed om te praten en de sleutels te ontdekken die deuren kunnen openen, en wanneer die opengaan, komt er licht binnen.

-Je speelt een vader die niet alles wat hij voelt kan uiten...

Hij maakt grapjes. Het is een uiting van zijn ware gevoelens, omdat hij zoveel aan zijn hoofd heeft, en hij heeft besloten om luchtiger te zijn. In plaats van mensen lastig te vallen met zijn eigen drama's, is hij iemand die zich veel meer zorgen maakt om anderen dan om zichzelf. Hij probeert zich te ontspannen om anderen niet te belasten met zijn lasten en problemen. Hij hanteert die filosofie van vermijden, van afstand nemen, wat uiteindelijk een dynamiek is die anderen in staat stelt zich te ontwikkelen en te evolueren. Hij heeft besloten niet te veel tijd te nemen, zichzelf niet centraal te stellen.

-Je hebt kinderen. Hoe heb je je gevoelens als vader in deze film verwerkt?

Ik denk dat ik een vader ben zoals in de film. Het verschil is dat mensen me op straat herkennen, waardoor het voor mij moeilijker is om bijvoorbeeld te verdwijnen. Soms denk ik dat het voor mijn kinderen wat ingewikkeld is, maar ze weten dat ze op me kunnen rekenen.

-Denk je dat het een universeel verhaal is?

Ja, want het had door Tsjechov geschreven kunnen zijn; hij sprak over al die nuances, over wat er niet gezegd wordt. In zijn literatuur zijn er veel personages die door middel van grappen worden neergezet en zich op die manier uiten. Ik denk dat er een parallel is tussen mensen altijd aan het lachen en huilen maken, en dat debat dat in hun emoties schuilt. Bovendien zijn er veel auteurs die over de onrust van de menselijke ziel kunnen schrijven, denk aan Woody Allen of Ingmar Bergman. Dit is een luchtige film, maar buitengewoon teder.

-Het is werkelijk een poëtische film...

- Het klopt dat er bijvoorbeeld momenten zijn die de aandacht afleiden, zoals een kat die van een dak valt, maar ze zorgen voor originele verbindingen tussen gebeurtenissen en mensen. En poëzie zit in die blik die associaties en originele verbindingen mogelijk maakt.

-Kan het leven chaotisch en alledaags tegelijk zijn?

- Nou, dat hangt van het individu af. Er zijn mensen die hun leven zo inrichten dat de dagelijkse routine voldoende gepland en strak is, en die hun normale levensritme zo vinden dat chaos niet de overhand krijgt. Maar chaos nodigt zichzelf altijd uit; het komt op het meest onverwachte moment. En dat is wat het leven poëtisch en interessant maakt: de afwisseling tussen het chaotische, het rituele en het alledaagse.

-Denk je dat deze film geclassificeerd kan worden als een film met gedwongen opname?

Nou ja, hoe dan ook, het is dapper en gedurfd voor een filmmaker, voor een auteur, om kijkers een film over depressie voor te stellen. Je moet je door een heleboel bochten wringen om die aangename luchtigheid te vinden in een serieus onderwerp, want het is een ziekte. Er wordt steeds meer gesproken over kwesties die aangepakt moeten worden. Mensen beginnen te beseffen dat je je kunt verbeteren door deze problemen te begrijpen, door dingen bij hun naam te noemen. Ik denk niet dat een film een ​​psychoanalyse kan zijn, maar cinema, net als theater, heeft altijd die functie om een ​​soort catharsis op de kijker uit te oefenen en dingen over zichzelf te onthullen.

-Over moed gesproken: Blondine Lenoir, de regisseur, is een vrouw die graag met dit soort dilemma's en problemen werkt.

Ja, ze maakte '50 Springs ', een film over het historische perspectief van de strijd voor anticonceptie en abortus via de Long Black-beweging. Ze is een zeer assertieve, zeer moedige feministische filmmaker... voor haar is het essentieel om te praten over vrouwenemancipatie, bevrijding, respect en begrip voor de diepe motivaties en moeilijkheden die we kunnen vinden in een normaal gezin, waar de rol van vrouwen soms ondergewaardeerd wordt. 'Juliette in Spring' is een familieverhaal waarin de vader niet veel zegt; hij is niet de man die het woord heeft en het gezin leidt. Maar het is juist door deze nieuwe verantwoordelijkheid voor vrouwen, door die macht op zich te nemen, dat het een zekere verantwoordelijkheid met zich meebrengt en andere percepties van de wereld teweegbrengt. Het lijkt mij dat vrouwen in die zin moediger zijn dan mannen; dat is precies waar moed om draait: deze problemen onder ogen zien, erover praten, ze op een scherm projecteren en mensen uitnodigen om erover na te denken.

-Waarom moet je deze film zien?

Ik kijk graag naar films die me diepgaand vertellen over hoe anderen leven, waar ze zijn, wat er met hen gebeurt, hoe de dingen zijn... het is dat soort cinema dat me aantrekt. Bovendien is het een film die ons een idee geeft van hoe het leven is in de provincie, in Frankrijk, en het is geen Parijse film. Dus ik zou zeggen: voor één keer ga je geen Parijse film zien.